Dit verhaal speelt zich af in het mooie Enschede bij de familie Perk.
Daar stond ik dan met mijn overvolle rugzakje te wachten op de trein die mij zou brengen waar ik wezen moest. Ik zat 1 minuut in de trein en realiseerde mezelf dat ik mijn kaartje nergens kon vinden, wat een drama! Ik Irene op gebeld en zij heeft mij telefonisch helpen zoeken naar mijn kaartje, maar tevergeefs. Ik kon nu 2 dingen doen, een nieuw kaartje kopen voor 20 euro , of erop gokken dat ik geen controleurs kreeg, en als ik die kreeg dat ik me er wel uit kon lullen. De laatste optie heb ik maar genomen... Lekker rustig in de trein zittend met een muziekje op de achtergrond voelde ik mij helemaal in mijn sas, dit werd bruut verstoord door een kudde Twente supporters. Ik voelde mij op dit moment niet meer zo op m'n gemak, ik was een beetje bang dat mijn Feyenoord tatoeage op mijn voorhoofd zou verschijnen maar gelukkig bleef deze achterwege en ik overleefde de treinreis naar het station Hengelo!
( Bijna dan ) Ik was net uit de trein gestapt en hoorde een vaag geschreeuw, ik dacht dat het die rare Twente supporters waren dus ik liep vrolijk verder. Maar het geschreeuw kwam dichterbij en iemand tikte me aan op m'n schouder, omkijkend zag ik een hijgende vrouw met mijn portemonnee in haar hand. V-v-volgens mij is deze van jou toch? Ik kon het niet geloven dat ik zo stom was geweest om mijn portemonnee in de trein te laten liggen...Aangezien ik nooit wat vergeet was dit een schok. Na de mevrouw vriendelijk te hebben bedankt en een kalmeringsmiddel te hebben gegeven stond ik nu alleen op het station in Hengelo
Na een kleine tien minuten naar een trein te hebben gestaard die toen wegreed kwam ik erachter dat ik daarin had moeten zitten. Gelukkig viel mijn oog op een klein gezellig restaurantje op het station, ik aarzelde niet en stapte naar binnen. Mijn oog viel gelijk op de prijzen, voor een minuutje dacht ik dat ze nog in guldens rekende maar tevergeefs. Ik heb toen uiteindelijk maar een tosti van € 3,75 besteld! 10 minuten zat ik te wachten heel alleen aan een tafeltje met allemaal wilde Twente supporters in mijn gezichtsveld. Aangezien mijn trein over 2 minuten zou vertrekken ben ik even naar de balie toegelopen om te vragen of ze mijn tosti vergeten waren of gewoon met oude apparatuur aan het werken waren. Eindelijk kreeg ik een zakje met mijn tosti, ik en mijn trotse gezicht sprintte naar de trein!
Lekker zittend in de trein hoorde ik mijn buik knorren en het was tijd voor de tosti, toen ik het zakje open deed zat ik een broodje met kaas en ham, niks gesmolten of warm ( het is ook erg moeilijk om een tosti klaar te maken ) Met mijn gedachte bij een lekker maaltijd at ik dit geweldig lekkere koude broodje met ham en kaas netjes op.
EIN-DE-LIJK ik ben op Enschede station. Daar stond Irene mij vrolijk op te wachten en we vervolgde onze reis in de auto van papa Irene naar het huisje. Daar aangekomen hebben we lekker gegeten en wat gedronken.
Het was alweer 8 uur en dus tijd voor de koffie. Daar zaten we dan, bakje koffie lekker stukje cake zittend op de bank. Ik drink mijn koffie nog op de kinderlijke manier ( met alles erin ) Bij ons thuis zit de melk in een melk tuitje en kan je de melk vanuit dit handige hulpstuk in je koffie gieten. Mijn ogen gingen rond de tafel en ik dacht dat ik de melk gevonden had, alleen in plaats dat je de melk kon gieten zat er een lepeltje in... Ruimdenkend als ik ben schepte ik de melk maar met dat lepeltje in mijn koffiemokje. Ik was net lekker bezig totdat Irene mijn raar aankeek en zei '' San wat doe jij met mijn koffie '' Zoals jullie al kunnen raden had ik haar koffie aangezien voor de melk. Irene die niet meer kon stoppen met lachen en ik die me toch afvroeg hoe ik nou zo dom geweest had kunnen zijn...
Een paar uur laten waren we te vinden in de kroeg : Aspen Valley in het centrum van het o zo leuke Enschede. Leuke muziek, leuke mensen behalve 1 maar daar mag ik de naam niet van vertellen. Een drankje hier een drankje daar, een dansje hier, een dansje daar! Wat ik het leukst vind bij deze kroeg is de draaiende bar, hier gaan veel mensen bij in de fout. Je staat naast een groepje jongens en ze bestellen met een drankjes...Wat ze niet doorhebben is dat de bar draait, dus de drankjes rustig naar mij toekomen zweven en ik binnen een paar minuten een lekkere baco in mijn handje had! Irene was natuurlijk alweer voorzien van wijn die ze had gekregen van de naam die ik niet mag noemen. Na een leuke avond flink los te zijn gegaan stonden wij nu om 4 uur buiten de kroeg lopend naar onze fietsten. Irene was alert deze avond en was nog al bang voor de mannen in de uniformpjes, ik die gewoon goed kon lopen werd toch stevig geleid door dit meisje die bang was dat de politie mij zou aanhouden wegens perfect loopt gedrag.
Na onze fietsten gepakt te hebben en proberen er op te blijven zitten reden we langs ''De Muur''
Ik had super honger dus moest even het 1 en ander eten. Wat ik niet wist is dat de stomme muur geen wisselgeld gaf, dit was niet zo plezant aangezien ik niet meer zo goed het verschil kon zien tussen de verschillende euro munten. Een frikandel een kroket. En toen was mijn portemonnee alweer leeg, ik snapte hier natuurlijk niks van en hier heb ik natuurlijk de hele nacht nog over gepraat hoe dit mij kon overkomen. Irene werd wel moe van mijn gezeik maar bleef me toch steunen met mijn verlies.
Paar uurtjes later werd ik wakker op het logeerbed, vanaf het moment dat ik mijn ogen opende voelde ik mijn hoofd bonken. Irene werd ook licht wakker maar kraamde nog wat onzin uit, waaruit ik maar opving dat ik nog maar beter even niet kon praten. Ik die normaal nooit hoofdpijn heb, had het nu toch aardig moeilijk. Irene vond dat wel plezierig en die begon met, je zegt altijd dat je geen hoofdpijn hebt maar eigenlijk heb je het altijd! Ik die allang niet meer luisterde maar van mijn hoofdpijn probeerde af te komen zag Irene plezier hebben om de pijn die ik voelde.
Na lekker ontbeten te hebben, is er afscheid genomen en ben ik weer op weg naar huis gegaan. Het was weer een leuke stapavond, wel met het gevolg dat ik hoofdpijn had ( wat ik normaal nooit heb )
